18 XII cz. 2 Jak się będzie żyło w odnowionej Ziemi?/ O malowaniu obrazu - analiza sceny w Poemacie Boga Człowieka

Wtorek, 18 grudnia,

18.27

Pisz dziecko

- Nie zwracajmy uwagi na Tę okładkę. Omyliłeś się, ale to też wynikło z Twojej słabości.

Przeżegnaj okładkę i zacznij pisanie.
- Tak Panie, ale mogę przecież kupić drugi zeszyt, nawet może jeszcze dzisiaj to by się udało.
- Gdyby to było potrzebne to bym Ci powiedział. Nie chodzi tu dziecko o Twą wygodę.
Twój Jezus nie boi się ukrytych aluzji na okładce czy gdziekolwiek. Gdyby były jawne, katolik nie powinien kupować.
- Chwała Tobie Chryste,
Tak, Panie najlepszy, cóż pisać?
- Męczą Cię ataki dziecko. Ataki w rodzaju pokus gdy się do mnie zbliżasz? Nieprzyjaciel jest czujny. Nie chce Ci pozwolić pójść dalej. Nie mogąc Ci przeszkodzić być w mojej winnicy <prawdopodobnie słowo „winnicy” C.P.>, chce cię zatrzymać w miejscu.
Dobrze wie, że stanie w miejscu, szczególnie dla duszy wybranej, może obrócić się w jego zwycięstwo.
- Dziękuję Panie Jezu.
A to, że jest mi teraz tak niedobrze?
- Dopust dziecko. Ofiarowałeś go za dusze czyśćcowe. To dobrze.
Trudno dziecko. To twój wieczór na zwolnionych obrotach.
- Mówiłeś słodki Jezu o mojej zwiększonej pracowitości. Wczoraj mówisz mi słodki Panie bym wracał szybko z Krakowa, bo nie bardzo się czułem, teraz to.
- Dbam o Ciebie dziecko. Kazałem Ci szybko wracać. Teraz zgadzam się byś działał na pół gwizdka.
- Panie, jednakże przez te dopusty sprzeciwiasz się też większej pracowitości, której ode mnie oczekujesz.
- Tak dziecko, sprzeciwiam się.
- A ja cierpię, Panie Jezu.
- I tu cierpisz mi oddany. < Nieczytelny zapis , lub „I to cierpienie mi oddane”. C. P.>
- Tak słodki Jezu.
Ale takie niedyspozycje wybijają mnie z rytmu i trudno o należytą pracowitość gdy czuję się dobrze.
- Nigdy teraz dziecko nie czujesz się całkiem dobrze. Nawet w lecie, choć wtedy najlepiej, czy jak teraz było – na wczasach.
- Ach, Panie Jezu.
- Dlatego też wziąłem Cię pod swą szczególną opiekę. Dla ludzi nie jesteś chory, a nie jesteś też zdrowy. Podobnie było cały czas z Faustyną.
- Z tym, że, Panie Jezu, nie miała chorej duszy.
- Tak, nie miała, no i była młoda więc inaczej to jednak odbierała.
- Ja Ci, Panie Jezu, nie chcę niczym sprawiać przykrości.
- Moje dziecko, jestem Twym Zbawicielem. Dbam o Ciebie zawsze. Pamiętam o Tobie zawsze. Zawsze Cię kocham.
- Och Panie Jezu, żebym to miał 25 lat.
- Młodziej będziesz się czuł w odnowionej Ziemi. Twa dusza nie będzie chora a i organizm odnowiony. Powietrze, pokarm, woda przede wszystkim, wszystko będzie bardzo ludziom służyło, przyroda i wszystko co potrzebne.

Piszmy dziecko

- Chętnie Panie Jezu.

Dziękuję, Panie Jezu, za tę malarkę. Przynajmniej z nią się normalnie rozmawia. Jest zainteresowana jak najlepszym, wstępnym zaplanowaniem tej wizji do malowania.
- To będzie dobry obraz dziecko.
- Chwała Tobie Chryste.
Jeszcze raz dziękuję Panie Jezu.
Cieszę się, Panie Jezu, że w odnowionej Ziemi będzie się dobrze żyło, choć nie w naszym, dzisiaj, rozumieniu.
- Będziesz czuł się dobrze z ludźmi i między nimi. A i dobrze też gdy zechcesz zostać sam.
- Chwała Tobie Chryste.
Ciekaw jestem tego wszystkiego. Ale czy przez te dwa lata zasłużyłem by tam być. Nie, nie zasłużyłem. Jestem winą, Panie Jezu.
- Jesteś dziecko, ale Miłosierdzie Boga wejrzało na grzech Adama i Ewy i wejrzało na Ciebie. Oni są błogosławionymi.
- Ja się dziwię, Panie Jezu, że Ty możesz utrzymywać te przekazy u kogoś takiego jak ja, tym bardziej, że zdradzasz tu rzeczy, których nie ma u innych i to bardziej świętych niż ja, daleko bardziej.
- Tak dziecko, jest tak dlatego,  że ofiarowałeś swoją stałą chorobę w całości na wynagrodzenie swych win względem Mnie od początku otrzymywania przekazów, ale przede wszystkim z powodu Mego Miłosierdzia dla ciebie.
- Cóż najwłaściwszego może powiedzieć ktoś taki jak ja <niepewny zapis C. P.>
- Duch ochoczy, ale ciało słabe. Chciałbyś się czuć dobrze, bardzo dobrze i Mnie chwalić. Lecz musisz mieć krzyże także dla doskonalenia Ciebie.
- Tak mój Mistrzu.
- Wielkiego przekonania nie ma w Twoim głosie. Wiem, że tak musi być, ale…
Jest to „ale”, prawda dziecko?
- Tak Panie
a wyśmiewałem się zawsze z alekatolików.
- :)

- Ożywiłeś się tym obrazem, dziecko.
- Tak, Panie Jezu.
- Ale ciało niedomaga.
- Tak, niestety.
- Jednakże  to Cię nie zwalnia z tego, że masz rysować i malować. A jak będziesz gotowy, także Mnie.
- Tak, Panie Jezu.
- O czym chcesz rozmawiać dziecko?
(mała pauza)
Niech Ciało Ci nie przeszkadza.
- Ono mi jednak bardziej przeszkadza, Panie, niż myślałem, że będzie przeszkadzać.
- To przez ciało idą u Ciebie niedobre myśli, bo rzadko czujesz się zupełnie dobrze.
- Ach Panie.
No i Panie Jezu nie wiem o czym rozmawiać. Ty jesteś, mój najwspanialszy Jezu, Bogiem, Człowiekiem i Bogiem, wszystko znasz. Nie mogę rozmawiać z Tobą jak tylko z Człowiekiem.
- A jednak uniżam się i jestem jak Człowiek. Czy to Cię zraża, że nie chcę towarzyszyć Ci w rozmowie w tych dekadenckich wynurzeniach?:)
- Nie wiem Panie Jezu.
- Tak dziecko, jak mówiłem na początku. Są chwile gdzie bardziej pokrzepiłby Cię Brat Łata, ale to krótkotrwałe i nie przynosi owoców. Ty dziecko potrzebujesz Boga. Twa dusza tęskni za źródłem.
- Mam, Panie Jezu, taką swobodę, a tak mi rzeczywistość przeszkadza.
- To też dlatego, że fizycznie nie czujesz się  zwykle dobrze, ale nie tylko. Twa chora, nadal dusza,  i to co przylgnęło do Ciebie.
- To może, Panie Jezu, porozmawiamy o Tobie jak byłeś na Ziemi.
- :) Dobrze dziecko.
- Słodki, łaskawy Jezu.
Jak w tej scenie u Valtorty, jak siedzisz, Panie Jezu, na skraju pola lnu należącego do Łazarza. Jak Cię zawołano, choć zrobiła to Matka Boska, odebrałem to tak, że byłeś niezadowolony, że Cię wzywa. Chciałeś jeszcze zostać w tym miejscu, z dala od ludzi i rozmyślać, medytować?

< „ W spokoju szabatu Jezus odpoczywa blisko pól lnu, należących do Łazarza, całych w kwiatach. Zamiast: “blisko pól lnu” – można by rzec: zanurzony w bardzo wysokim lnie, siedzi na skraju bruzdy, pochłonięty własnymi myślami. Przy Nim jest tylko kilka milczących motyli i jakaś jaszczurka, która podchodzi z szelestem i patrzy na Niego gagatowymi ślepiami, podnosząc trójkątną głowę. Gardziel ma jasną, pulsującą. Nic więcej. W to kończące się popołudnie nawet najlżejsze tchnienie wiatru nie porusza wysokich łodyg. „

http://www.objawienia.pl/valtorta/valt/v-03-065.html.

- Tak, dziecko, chciałem jeszcze zostać. I choć zawołała Mnie mama nie byłem zadowolony, czy jeszcze bardziej ucieszony.

- Chciałeś, Panie Jezu, tu zostać, odpoczywać, medytować, łączyć się z Ojcem?
- Tak dziecko.
- A ta, Panie Jezu, przyroda. Ty jej jakby nie zauważasz. Dawało Ci coś, że motyle i ta jaszczurka?
- Widziałem to, dziecko, ale nie patrzyłem. Widziałem to jako część przyrody, ale nie zajmowałem się nimi. Po prostu były a wszystko to stworzył mój i wasz Ojciec. To było tło Moich rozważań.
Był istotny i len za plecami i niebo i ziemia gdzie siedziałem.  Wszystko było istotne. Byłem (jestem) Człowiekiem i odczuwałem podobnie jak wy (niektórzy przynajmniej bardziej uduchowieni) choć zawsze było w tym coś więcej.
Moja mama też zawsze cieszyła się przyrodą, lecz tak jak ja jednak nie potrafiła.  Była tylko człowiekiem.
- I tak wywyższyłeś człowieka, Panie?
- Bóg czyni co chce. A wszystko to jest dobre.
- Czyli Twoja medytacja była inna niż Matki Bożej?
- Inna dziecko.
Medytacja Mojej Matki to była medytacja córki Boga.
Moja medytacja była medytacją Boga- Człowieka.
- Czyli ujawnia się tu, Panie Jezu, < nieczytelnie zapisane słowo, być może "natura" C.P>, że jak medytujesz to Twoje stworzenie.
-  Tak właśnie. Może to emanować z obrazu, lecz nie w sposób ckliwy jak przedstawiali niektórzy malarze, że oto Jezus na łące a dookoła niego skaczą baranki i zajączki są też itd. Takie obrazy były i dobre i potrzebne, ale tu rzecz jest tak pokazana jak wyglądała naprawdę. Jestem ukryty więc przyroda nie rozpoznaje Mnie, ale może chwilami coś przeczuwa. Jak ta jaszczurka.
- Ale Ty, Panie, Jezu, uświęcałeś każde miejsce gdzie stanąłeś. Uświęcałem, lecz żydzi Mnie odrzucili i tego uświęcenia nie ma na ziemi palestyńskiej do dziś. Mówiąc ziemia palestyńska mam także na myśli dzisiejszy, syjonistyczny twór:  Państwo Izrael.
- Powiedziałeś, Panie, że to będzie dobry obraz. Czy współpracować z tą malarką?
- Jak najbardziej moje dziecko. Ty też popracuj na tym obrazie skoro ona jest chętna do tego.
- Panie Jezu, nie wiadomo jakie miałeś sandały w tej scenie.
- Mój ubiór niech będzie ładny. Pamiętaj, że nie idę a odpoczywam. Można by powiedzieć dzisiejszym językiem, że relaksuję się i jestem już częściowo zrelaksowany. Nie jestem więc zdrożony. Kij podróżny nie jest potrzebny.
Sandały ładne, dobre gatunkowo, ale nie wykwintne. Podobnie szata.
Chciałeś, synu,  srebrną nitkę, która jest w tej szacie.
Odrzućmy jednak tę srebrną nitkę, ten srebrny haft, jak sobie wyobraziłeś, dlatego, że zbyt symbolizuje bogactwo i dostojeństwo na pokaz.
Niech w szacie nie będzie czerwieni. Niech będzie biała lub kremowa labo beżowa. Może być też gra odcieni. Jestem rosły, silny u zdrowy, niech to też emanuje ze mnie oprócz duchowej, Boskiej zadumy. Oczy wyraziste, błękitne, ale spokój w nich i refleksja. Niech współgrają z lazurem nieba. Kolor paznokci wpadający w cielisty róż, taki kolor Moich Ust i rumieńców na policzkach. Włosy na skrętach rozjaśnione słońcem.
Ten odpoczynek to odpoczynek wędrowca, stałego wędrowca to prawda, ale teraz wędrowca nie zdrożonego, nie zmęczonego.
To duchowy odpoczynek. To, jak nazwałeś : Ładowanie akumulatorów.
- Czy siedzisz, Panie Jezu, z głową opartą na ręce a ta na kolanie?
- Nie tym razem tak nie siedzę. Siedzę wyprostowany, ale w postawie swobodnej. Ręce spoczywają swobodnie na udach.
Nogi wysunięte do przodu też w sposób swobodny  i niesymetrycznie.
- Jak pięknie, Panie Jezu.
A co z tą jaszczurką, wyeksponowaniem jej?
- Niech jaszczurka będzie z boku. Bo jeśli byłaby przede Mną od strony obserwatora to przecież nie byłoby widać tej pulsującej gardzieli, co opisuje Valtorta.
Niech jaszczurka (odpowiadając na Twoje pytanie) będzie w kolorze zielonego złota. Motyle jednego gatunku z dominantą pomarańczu i czerwieni, z niebieskozłotymi refleksami na skrzydłach.
To dość duże motyle. Nie wielkie, ale większe niż zwykle europejskie. O pół raza większe od rusałki pawiego oczka czy innych.
- A twarz Twoja Panie Jezu jak u brata Eli?
- Bardzo podobna.
- Czy możliwy jest portret z portretu albo malowany według modela?
- Może wykorzystać zdjęcie czy robione przez siebie portrety. Twarz niech będzie bardzo podobna jak na wizerunku, który dałem bratu Eli. Oczywiście w innym oświetleniu i innej sytuacji będę miał inny wyraz twarzy i inne będzie oświetlenie.
Fizycznie jednak winienem być bardzo podobny.
- A te zielone elementy w kolorze Twych oczu?
- Nie będzie ich widać w tym obrazie, byłoby to bardzo trudne. Ma wybrzmiewać lazur oczu.
- Jesteś, Panie Jezu, zamyślony. Czy patrzysz przed siebie?
- Rzeczywistość obrazu a realna rzeczywistość to zawsze dwie różne jednak rzeczy. Patrzę, owszem, prosto przed siebie w tym zamyśleniu, ale należy to tak przedstawić aby nie wyglądało to jak mówicie – sztywno. Nie patrzę jednak ani na jaszczurkę ani na motyle ani na to co jest przede Mną, poza obrazem.
Można by powiedzieć po waszemu: Jestem wyizolowany.
- Twój wyraz twarzy, Panie, jest pogodny?
- Jest pogodny, lecz się nie uśmiecham. To wyraz pogodnej zadumy.
- Jaki mógłby być tytuł obrazu? Czy: Jezus odpoczywa w spokoju szabatu?
- Mógłby być taki dziecko.
- A co więcej jeszcze Panie jest  tej scenie?
- Co chciałbyś jeszcze dziecko? Masz Boga – Człowieka w jego wędrówce i jego stworzenie.
Reszta jest milczeniem:) (Piękny uśmiech Pana Jezusa.)
- Dobrze, Panie Jezu, reszta jest milczeniem.
I na tym głupiutki Krzysztof musi się zatrzymać.
- Bardzo głupiutki:) (delikatny uśmiech Pana Jezusa).
- Bardzo.
- To już masz wszystko mój wnikliwy amatorze malarstwa.
- Wiem, Panie Jezu wszystko. To cudowne.
- A jak będą kręcić, Panie Jezu, o Tobie filmy według Valtorty w Odnowionej Ziemi to też będą konsultacje?
- Nie odmówię tego co potrzeba:)
- Chwała Tobie nasz Jedyny Królu i Władco. Słodki Jezu.
A Ciebie proszę o to abym się tylko Tobie podobał i na resztę dnia. Proszę <prawdopodobnie słowo „proszę”. C. P> Panie Jezu.
- :)Tajemniczy  uśmiech Pana Jezusa.

- Dziękuję Panie Jezu.
Chwała Tobie Chryste.
Dziękuję śliczny Jezu.
Słodki Zbawicielu.
Królu nasz i Panie.
Jezu cierpiący i królujący.
Dziękuję za Twe wszystkie kroki, które zrobiłeś na ziemi.
I za Twą realną obecność i teraz wśród nas z Ciałem i z Duchem.
I towarzyszenie tym, którzy się do Ciebie uciekają.

- Tylko z Tobą warto czas spędzać, Panie Jezu, a rzeczywistość skrzeczy.

A jak byłeś na Ziemi też i Tobie skrzeczała.
- Nie ujmowałem tego tak jak Ty, ale można powiedzieć, że masz rację. Skrzecząca rzeczywistość jest jednak dla waszego uświęcenia.
- Dziękuję Panie Jezu.
Chwała tobie Chryste.
Och, Panie Jezu, słodki, pięknie.
-:)

Otrzymał Cyprian Polak (Krzysztof Michałowski)